| |
|
|
Początki historii Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów prowadzą nas wprost do postaci Świętego Franciszka z Asyżu. To wokół niego na początku XIII wieku zaczęli się gromadzić jego pierwsi towarzysze, pragnący tak jak on, radykalnie, żyć według ideałów nakreślonych przez Ewangelię.
To właśnie dla pierwszych braci, którzy w 1217 roku stanowili wsólnotę liczącą około 3 tysięcy osób, została napisana Reguła, sposób życia Braci Mniejszych, zatwierdzona oficjalnie przez papieża Honoriusza III w 1223 roku.
Jednak po śmierci Świętego z Asyżu (1226) jego uczniowie różnie interpretowali ideały Założyciela i różnie je realizowali. Z biegiem czasu odzieliły się stopniowo, niezależnie od siebie i w dwóch przeciwnych kierunkach Bracia Mniejsi Konwentualni, korzystający ze złagodzeń i przywilejów papieskich, umotywowanych dynamiczną i wielostronną działalnością duszpasterską i naukową oraz Bracia Mniejsi Obserwanci, skupiający zwolenników ścisłego zachowywania Reguły św. Franciszka.
Autonomię tych dwóch gałęzi franciszkańskich usankcjonował papież Leon X w roku 1517. Powstały tym samym dwa odrębne zakony w łonie tej samej rodziny franciszkańskiej. Bulla papieska obok różnych zaleceń zakazywała podejmowania nowych reform. Mimo to w bardzo krótkim czasie doszło do nowych inicjatyw. Już kilka lat później zaczynają się formować Bracia Mniejsi Kapucyni, wyłonieni z Obserwantów, stawiający sobie za cel autentyczne zachowywanie ideałów św. Franciszka bez złagodzeń.
Reformę zapoczątkował obserwant Mateusz Serafini z Bascio (1495-1552), który w roku powszechnego jubileuszu 1525, pojawił się w Rzymie w habicie ze spiczastym kapturem, bowiem według niego taki ubiór miał nosić Franciszek z Asyżu. Otrzymał on od papieża Klemensa VII ustne zatwierdzenie pokutnego trybu życia, oddanego praktykowaniu ubóstwa, głoszeniu pouczeń ewangelicznych i posłudze chorym oraz używania odrębnego ubioru.
Podczas trwania zarazy na terenie księstwa Camerino, pierwsi bracia kapucyni oddali się ofiarnej posłudze chorym, co zjednało im powszechne uznanie ludności, a dzięki poparciu ksieżnej Camerino, Katarzyny Cibo uzyskali oni zatwierdzenie wspólnoty przez papieża Klemensa VII w 1528, odłączającej ich od Obserwantów i pozwalającej prowadzić życie pokutnicze według Reguły św.
Nazwa "kapucyni" pochodzi od szczególnej formy długiego kaptura. Początkowo używano jej jako przydomek, a następnie stała się oficjalną nazwą Zakonu.
Młoda rodzina zakonna od samych początków przeżywała kryzysy, z których z wielką trudnością się wydźwignęła. Najpierw inicjator reformy o. Mateusz wrócił z powrotem do Obserwantów. Opuścił ją także o. Ludwik, nastepca o. Mateusza, a apostazją i związaniem się z protestantyzmen wzbudził do niej niechęć przełożony generalny o. Bernardyn Ochino (1487-1564).
Obserwanci, chcąc zapobiec dalszemu rozłamowi w zakonie, używali różnych środków, aby zahamować rozwój kapucynów, łącznie ze staraniem się u papieża Pawła III o ich rozwiązanie.
Wprost opatrznościową rolę odegrał wybrany w 1535 r. na przełożonego generalnego o. Bernardyn Palii z Asti (1485-1557), reformator i organizator życie zakonnego. Przede wszystkim swoim staraniem wyjednał zatwierdzenie przez papieża Pawła III pierwszych konstytucji zakonu, obowiązujących w swoich zasadniczych częściach aż do czasów współczesnych. Za swoich rządów (1535-1538 i 1546-1552) skonsolidował zakon wewnętrznie, podzielił na prowincje, zapoczątkował działalność misyjną, wysyłając ekipę misjonarzy do Egiptu, gdzie ponieśli oni śmierć męczeńską.
Udział kapucynów w sesjach Soboru Trydenckiego, a zwłaszcza wystąpienia Bernardyna z Asti, zaliczanego do wybitniejszych teologów epoki, odbudowały nadwątlony prestiż zakonu. Ponieważ zaczęto od razu wprowadzać w życie ustalenia Soboru, wpłynęło to z kolei na uformowanie się korzystnej opinii, że wśród zakonów "tylko kapucyni nie potrzebują reformy" i "nie należy czynić żadnego uszczerbku ich dotychczasowemu życiu”. Wyraziło się to ostatecznym zatwierdzeniem kapucynów przez papieża Pawła IV bullą "Pastoralis officii" w 1560 r. W tym czasie nastąpiła dynamiczna ekspansja terytorialna Zakonu.
Zakon, rozwijający się dotąd na ziemiach włoskich, nie mógł w myśl zakazu papieża Pawła III z 1537 r. "przekroczyć" Alp, ale dzięki bulli papieża Grzegorza XIII z 1574 r. kapucyni "mogli we wszystkich częściach świata zakładać domy i klasztory".
Obecnie Zakon Braci Mniejszych Kapucynów liczy okolo 11000 zakonników, którzy na wzór św. Franciszka z Asyżu służą Kościołowi w 99 krajach.
Od 8 października 1986 roku Kapucyni służą także w Szwecji. Albowiem w tym dniu, jako odpowiedź na zaproszenie Biskupa diecezji Sztokholm - Hubertusa Brandenburga, przybyli na tą ziemię pierwsi bracia kapucyni z Prowincji Warszawskiej.
|
|
Artykuły na temat
